Het lijkt de redactie best leuk om een rubriek van en voor de lezers te starten onder de titel
“…… Onderweg!” waarbij op de puntjes telkens iets anders ingevuld kan worden. Wie regelmatig de gemiddeld 1250 km naar Daumazan aflegt, maakt vast wel eens iets mee, wat voor de andere ook leuk of interessant kan zijn. Misschien hebt u wel een leuke anekdote, een handige tip of een speciaal adresje dat u graag aan ons wilt laten weten. Alles kan in deze rubriek, van bezienswaardigheden tot muziek. Er is maar één spelregel: het moet te maken hebben met de reis (over de weg, via het spoor of door de lucht) van of naar Daumazan. Uw bijdrage kan in een paar regels (zie Tip voor Onderweg!) of uitgebreider (Ervaringen Onderweg!)
Zelf kan ik ondertussen al 3 afleveringen onder de titel “Pech Onderweg!” vullen, maar er zijn vast meer mensen die iets voor deze rubriek hebben. Dus schroom niet, klim in de pen of achter het toetsenbord en stuur uw inzending naar de redactie (e-mail: redactie@cazaleres.com)
We beginnen de rubriek met:
“Tip voor Onderweg!”
Hebt u dat ook? Plakkerige handen in de auto, het meegenomen washandje is ondertussen kurkdroog en de eerstvolgende stop is pas over anderhalf uur gepland. Dé oplossing voor dit probleem is “Herôme Direct Desinfect” (prijs: € 5,90), een gel, die je handen schoonmaakt, zonder dat er water en zeep aan te pas hoeven te komen. (tip van Klaas en Tineke van Zijp)

“Pech Onderweg!” (deel 1)
Eind juni 2000 rijden we na 3 weken als huurder in Daumazan doorgebracht te hebben, terug naar Nederland. Rond half drie zijn we bij de Aire “Les Champs d’Amour” in de buurt van Vatan, waar we onze 3e stop hebben. We pakken wat te drinken, waarbij Bas een flesje Orangina openmaakt met een onderdeel van zijn Zwitserse zakmes. Hierbij zet hij zijn polstasje op het dak van de auto. Even later stopt er een gezin uit Parijs bij ons in de buurt om een praatje te maken. Deze mensen hebben ook op het park hun vakantie doorgebracht en hadden ons bij een eerdere stop ook al gezien. We wensen elkaar een goede reis en vervolgen onze weg. We zijn nog niet de snelweg opgereden of Bas vraagt aan mij of zijn polstasje voor in de auto staat. Nee dus. We stoppen op de vluchtstrook en Bas kijkt of het tasje soms achter in de auto ligt. Opnieuw nee. Bij de eerste de beste gelegenheid keren we en rijden terug naar de Aire. Daar rijden we de route opnieuw, maar nu over de vluchtstrook in wandeltempo. Maar wat er ook in de berm gelegen mag hebben, niet het polstasje. Dus rijden we opnieuw terug naar de Aire, met het idee dat het tasje heel misschien afgegeven zou zijn. Binnen loopt Bas gendarmes tegen het lijf, aan wie hij in z’n beste Frans uitlegt wat er is gebeurd. Deze heren stellen voor om hen te volgen naar de politiepost Vatan, even verderop. Daar aangekomen zal Bas met de gendarmes de route nogmaals afrijden in de hoop iets te vinden. Ik blijf met Tim van toen 5 en Kyra van anderhalf wachten. We wandelen wat over de stoep en ik zeg nog tegen Tim dat ik wil dat hij op de stoep blijft. Maar hij was en is een ondernemend jongetje en nog geen twee tellen later loopt hij over het gras en is hij verdwenen. Ik hoor een benauwd “Mama!”, til Kyra, die net kan lopen, op en loop voorzichtig over het gras in de richting van Tim’s stem. Daar blijkt hij in een duiker gevallen te zijn en wonder boven wonder op beide ellebogen te steunen. Ik druk hem op zijn hart om te blijven hangen en niet te bewegen, ren snel naar de auto en zet Kyra in haar stoeltje en loop terug naar Tim om hem weer op het gras te sleuren. Hij zit onder de olie en stront en stinkt een uur in de wind. Ik loop met hem naar de politie post en vraag of zij een douche hebben, maar die is daar niet. Gelukkig kan de agent mij doorsturen naar het Franse wegenwachtstation dat een paar meter verderop staat. Daar zet ik Tim onder de douche, loop terug naar de auto om schone spullen te zoeken (uiteraard de tas die het eerste in de auto gezet is, bevat schone kleren). Dan ga ik terug om Tim af te drogen en aan te kleden. In de tussentijd is Bas teruggekeerd van een vruchteloze expeditie. Hij treft alleen Kyra in de auto aan en vraagt zich af waar Tim en ik zich bevinden. De agent maakt een luchtige opmerking over een “chiffon” en even later komen wij weer terug. Nadat proces verbaal is opgemaakt van het verloren tasje (waarin o.a. paspoorten, rijbewijs, reis-en kredietbrief, creditcard, Nederlands geld, mobiele telefoon en nog meer zaken zaten) , kunnen we om kwart over 5 onze reis vervolgen. Ik maak een lijstje met alles wat er nog meer in dat tasje moet zitten, zodat we de volgende dagen alle instanties op de hoogte kunnen brengen van dit verlies. Gelukkig hebben we nog wel Franse Franken, omdat die in een ander beursje zaten, dus we kunnen eten.
Uiteindelijk zijn we rond half 1 ’s nachts thuis. Nadat we de kinderen in bed gelegd hebben en de spullen uit de auto hebben gehaald, luisteren we het antwoordapparaat af en het laatste bericht is van een Nederlands stel, dat vlak na ons de Aire afgereden is, het tasje op de grond zag liggen, alle spullen er in gestopt heeft en via een visitekaartje ons telefoonnummer gedraaid heeft met de mededeling dat het tasje gevonden was! En zo kent een spannend avontuur onverwacht toch nog een geweldige ontknoping! (Bij het voorval van Tim hebben we maar niet te lang stilgestaan, hoewel ik nog steeds kippenvel krijg als ik eraanterugdenk wat er had kunnen gebeuren)

Elsbeth Wijman