Het lijkt de redactie best leuk om een
rubriek van en voor de lezers te starten onder de titel
Onderweg! waarbij op de
puntjes telkens iets anders ingevuld kan worden. Wie regelmatig
de gemiddeld 1250 km naar Daumazan aflegt, maakt vast wel eens
iets mee, wat voor de andere
ook leuk of interessant kan zijn. Misschien hebt u wel een leuke
anekdote, een handige tip of een speciaal adresje dat u graag aan
ons wilt laten weten. Alles kan in deze rubriek, van
bezienswaardigheden tot muziek. Er is maar één spelregel: het
moet te maken hebben met de reis (over de weg, via het spoor of
door de lucht) van of naar Daumazan. Uw bijdrage kan in een paar
regels (zie Tip voor Onderweg!) of uitgebreider (Ervaringen
Onderweg!)
Zelf kan ik ondertussen al 3 afleveringen onder de titel Pech
Onderweg! vullen, maar er zijn vast meer mensen die iets
voor deze rubriek hebben. Dus schroom niet, klim in de pen of
achter het toetsenbord en stuur uw inzending naar de redactie
(e-mail: redactie@cazaleres.com)
We beginnen de rubriek met:
Tip voor Onderweg!
Hebt u dat ook? Plakkerige handen in de auto, het
meegenomen washandje is ondertussen kurkdroog en de eerstvolgende
stop is pas over anderhalf uur gepland. Dé oplossing voor dit
probleem is Herôme Direct Desinfect (prijs:
5,90), een gel, die je handen schoonmaakt, zonder dat er water en
zeep aan te pas hoeven te komen. (tip van Klaas en Tineke van
Zijp)
Pech Onderweg! (deel
1)
Eind juni 2000 rijden we na 3 weken als huurder
in Daumazan doorgebracht te hebben, terug naar Nederland. Rond
half drie zijn we bij de Aire Les Champs dAmour
in de buurt van Vatan, waar we onze 3e stop hebben. We pakken wat
te drinken, waarbij Bas een flesje Orangina openmaakt met een
onderdeel van zijn Zwitserse zakmes. Hierbij zet hij zijn
polstasje op het dak van de auto. Even later stopt er een gezin
uit Parijs bij ons in de buurt om een praatje te maken. Deze
mensen hebben ook op het park hun vakantie doorgebracht en hadden
ons bij een eerdere stop ook al gezien. We wensen elkaar een
goede reis en vervolgen onze weg. We zijn nog niet de snelweg
opgereden of Bas vraagt aan mij of zijn polstasje voor in de auto
staat. Nee dus. We stoppen op de vluchtstrook en Bas kijkt of het
tasje soms achter in de auto ligt. Opnieuw nee. Bij de eerste de
beste gelegenheid keren we en rijden terug naar de Aire. Daar
rijden we de route opnieuw, maar nu over de vluchtstrook in
wandeltempo. Maar wat er ook in de berm gelegen mag hebben, niet
het polstasje. Dus rijden we opnieuw terug naar de Aire, met het
idee dat het tasje heel misschien afgegeven zou zijn. Binnen
loopt Bas gendarmes tegen het lijf, aan wie hij in zn beste
Frans uitlegt wat er is gebeurd. Deze heren stellen voor om hen
te volgen naar de politiepost Vatan, even verderop. Daar
aangekomen zal Bas met de gendarmes de route nogmaals afrijden in
de hoop iets te vinden. Ik blijf met Tim van toen 5 en Kyra van
anderhalf wachten. We wandelen wat over de stoep en ik zeg nog
tegen Tim dat ik wil dat hij op de stoep blijft. Maar hij was en
is een ondernemend jongetje en nog geen twee tellen later loopt
hij over het gras en is hij verdwenen. Ik hoor een benauwd Mama!,
til Kyra, die net kan lopen, op en loop voorzichtig over het gras
in de richting van Tims stem. Daar blijkt hij in een duiker
gevallen te zijn en wonder boven wonder op beide ellebogen te
steunen. Ik druk hem op zijn hart om te blijven hangen en niet te
bewegen, ren snel naar de auto en zet Kyra in haar stoeltje en
loop terug naar Tim om hem weer op het gras te sleuren. Hij zit
onder de olie en stront en stinkt een uur in de wind. Ik loop met
hem naar de politie post en vraag of zij een douche hebben, maar
die is daar niet. Gelukkig kan de agent mij doorsturen naar het
Franse wegenwachtstation dat een paar meter verderop staat. Daar
zet ik Tim onder de douche, loop terug naar de auto om schone
spullen te zoeken (uiteraard de tas die het eerste in de auto
gezet is, bevat schone kleren). Dan ga ik terug om Tim af te
drogen en aan te kleden. In de tussentijd is Bas teruggekeerd van
een vruchteloze expeditie. Hij treft alleen Kyra in de auto aan
en vraagt zich af waar Tim en ik zich bevinden. De agent maakt
een luchtige opmerking over een chiffon en even later
komen wij weer terug. Nadat proces verbaal is opgemaakt van het
verloren tasje (waarin o.a. paspoorten, rijbewijs, reis-en
kredietbrief, creditcard, Nederlands geld, mobiele telefoon en
nog meer zaken zaten) , kunnen we om kwart over 5 onze reis
vervolgen. Ik maak een lijstje met alles wat er nog meer in dat
tasje moet zitten, zodat we de volgende dagen alle instanties op
de hoogte kunnen brengen van dit verlies. Gelukkig hebben we nog
wel Franse Franken, omdat die in een ander beursje zaten, dus we
kunnen eten.
Uiteindelijk zijn we rond half 1 s nachts
thuis. Nadat we de kinderen in bed gelegd hebben en de spullen
uit de auto hebben gehaald, luisteren we het antwoordapparaat af en het laatste bericht is van een Nederlands
stel, dat vlak na ons de Aire afgereden is, het tasje op de grond
zag liggen, alle spullen er in gestopt heeft en via een
visitekaartje ons telefoonnummer gedraaid heeft met de mededeling
dat het tasje gevonden was! En zo kent een spannend avontuur
onverwacht toch nog een geweldige ontknoping! (Bij het voorval
van Tim hebben we maar niet te lang stilgestaan, hoewel ik nog
steeds kippenvel krijg als ik eraanterugdenk wat er had kunnen gebeuren)
Elsbeth Wijman
|