Opvallend veel ezels (l'âne) zien we in deze streek. Wij vragen ons steeds weer af: "Wat doen ze hier in de streek met al die dieren?" Nooit zagen wij in een restaurant een ezelbiefstuk of een ezelham op de kaart staan. Ook ezelkaas hebben we nergens te koop gezien. Zelfs als lastdier hebben we, behalve op een oude ansicht, hier nog nooit een ezel gezien. De vermoeide of luie toerist kan nog wel op een ezeltje gezeten naar het eind van de cirque de Gavarnie (ten zuiden van Lourdes) worden gereden.

Het enige wat we tot nu toe hebben ontdekt is, dat men de ezel houdt voor de melk. De ezelinnen (l'ânesse of la bourrique) worden verscheidene malen per dag gemolken. Behalve de melk zelf, die meer dan goed drinkbaar is, wordt er zeep van gemaakt. Zowel melk als zeep bezitten een heilzame werking op ons lichaam. Men krijgt er een mooie strakke, glanzende huid van. En wie zou dat nou niet willen?

Overigens kennen de Fransen ook de ezel als een persoon die dom is. Leuk is dat in de Franse taal spreekwoorden en uitdrukkingen omtrent ezels opvallende overeenkomsten vertonen met de onze:

    Een ezel stoot zich in 't gemeen geen tweemaal aan dezelfde steen;
    Un âne ne trébuche pas deux fois sur la même pierre.
    Zo koppig als een ezel;
    Têtu comme une bourrique.

Er is wel meer te vertellen over ezels in deze buurt. In de omgeving van Toulouse kent men een volksfeest, waarbij de ezel een hoofdrol speelt, la fête de l’âne.


La fête de l’âne
In de namiddag voorafgaand aan vastenavond (mardi gras) worden de bruidsparen van het afgelopen jaar en de nieuwe ingezetenen van het dorp achterstevoren op een ezel gezet. Zo maken zij een rondrit door de straten. De jeugd van het dorp begeleidt deze gebeurtenis met gezang en zij leggen een kool (le caoulet) neer voor de deur van degenen die willen ontsnappen aan dit ritueel.