Ariège (4890 km2) is een Frans departement (n° 9) gelegen aan de voet van de Pyreneeën, met als hoofdplaats Foix.
        Het departement Ariège ontleent zijn naam aan de gelijknamige rivier.
        De rivier de Ariège (163 km) ontspringt in de Pyreneeën,
        bij de Col de l’Aible (2764).
        De rivier mondt uit in de Garonne, bij Portet.
Staatkundig wordt Frankrijk in 21 regio’s verdeeld. Departement Ariège vormt met zeven andere departementen de regio Midi-Pyrénées.

Door dep. Ariège stroomt de Arize (vroeger wel eens la Rize en zelfs Arixe genoemd). Deze ontspringt in de Pyreneeën in het Massif de l’Arize bij de Pic de Fontfrède. Bij Carbonne mondt de Arize uit in de Garonne.

Daumazan sur Arize (alt. 247 m.)

        Aan de rand van de meest noordelijke uitloper van
        het Massif du Plantaurel ligt Daumazan.
Village Daumazan telt aan het eind van twintigste eeuw ruim 600 inwoners. Het is vrij noordelijk gelegen in het departement Ariège aan het riviertje de Arize.
Het dorp is ontstaan aan de weg tussen Montesquieu-Volvestre en Mas-d’ Azil. Het ligt op een kruising van wegen naar kleine dorpen in de omgeving:

la Bastide-de-Besplas — Campagne-sur-Arize en Montbrun-Bocage — Castex.

        Deze streek werd vroeger voor het grootste deel bewoond door katharen.
        Daumazan behoorde voorheen bij het taalgebied van Langue d'oc.

Aan het einde van de twintigste eeuw is er in Daumazan wat bijzondere bouwwerken betreft, weinig spectaculairs te zien. Deze gemeente kent vele, vaak vervallen huizen, van een redelijke ouderdom, die het karakter van Daumazan in vroeger tijden goed weerspiegelen. De nauwe straten geven dit eenvoudige en kleinschalige verleden extra duidelijk weer.
Opvallend zijn de vele bloemen, bomen en ander gewassen die Daumazan een kleurrijk en gezellig aanzien geven.
De oude mensen, meest vrouwen, die op de aan de huizen bevestigde bankjes hun laatste dagen slijten, geven nog duidelijker blijk van een kenmerkende sfeer van kleinschaligheid en gemoedelijkheid. De bevolking is ook nog uiterst vriendelijk.

Daumazan heeft ook andere tijden gekend. Op drie gevels in het dorp zijn nog de oude verweerde teksten te ontcijferen, die ons duidelijk maken dat dit gebouw vroeger een hotel of een hotel/restaurant moet zijn geweest. Drie hotels voor zo’n kleine gemeente was wel veel. Inmiddels probeert men in één van die gebouwen de draad weer op te pakken. Daumazan is weer een restaurant met bar rijk, wel-is-waar een zeer eenvoudig restaurant, maar toch.

Er is iedere donderdag een kleine markt in het centrum en iedere eerste vrijdag van de maand een grote streekmarkt.
Het derde weekend in juli is er een drie daags muziekfestival waaraan verscheidene buitenlandse groepen, ook Nederlanders, deelnemen.

l’église van Daumazan

De Saint-Sernin kerk in Daumazan is, zoals vele kerken in dit departement, gebouwd in de Romaanse stijl en dateert dan ook uit de twaalfde eeuw.
Om te weten hoe deze kerk oorspronkelijke is opgebouwd moet men om de kerk heen lopen en vooral het kerkgedeelte achter het koor (le chivet) bekijken. Wie de gedenkplaat van de consecratie (inwijding) ontcijfert, leest dat die eveneens herinnert aan de inname van Jeruzalem (deze dateert uit 1156).
In die periode werden de apsis (of absis, de schelpvormig overkoepelde ruimte, waarin de grote ruimte van de kerk uitloopt) en de absidiolen (kleine apsis) gebouwd. Veel later, in de vijftiende, begin zestiende eeuw werd de kerk hoger opgebouwd.
In de kerk is duidelijk te zien dat door de latere veranderingen in deze oorspronkelijk Romaanse kerk gotische elementen zijn aangebracht.

Niet alle onderhoud en restauraties, die in de loop van de eeuwen plaatsvonden zijn even succesvol geweest, maar de kerk is nog steeds de moeite waard om met de nodige aandacht te bezichtigen. De kerk staat dan ook te boek als een van de opmerkelijke kerken van het departement. Terecht is deze kerk in 1907 dan ook deels tot historisch monument verklaard, evenals het achter in de kerk geplaatste kruis.

Van de apsis, een onderdeel van de oorspronkelijke kerk uit de twaalfde eeuw, die in een zuivere Romaanse stijl is opgebouwd, is het gewelf beschilderd in de negentiende eeuw. De vloer is recent gerepareerd en het hoofdaltaar dat daarop stond is verwijderd. Op de plaats waar het hoofdaltaar stond, staat nu een fraai vijftiende eeuws kruis (calvaire) opgesteld. Dat kruis stond vroeger op straat, op de hoek van de Place du Dôme en de Place de l’Eglise.

Sinds september 2002 zijn, in een beveiligde zijkapel, de kerkschatten (trésor) in de kerk tentoongesteld. Deze voorwerpen zijn uit de zeventiende, achttiende en negentiende eeuw. Voorheen lagen de schatten in een kluis in de bank.

De decoraties in het interieur laten een duidelijke invloed zien van de Saint-Sernin basiliek in Toulouse, zoals dat bij het grootste deel van deze kerkgebouwen in de beneden-Ariège het geval is.

Het orgel van de kerk werd pas in 1937 geïnstalleerd.

Een uiterst interessant aspect van de kerk is elders. Een steen, waarschijnlijk hergebruikt, in de buitenmuur van de zuidelijke absidiole aangebracht. Deze toont een naïeve voorstelling van de marteling van Saint Sernin.
Aan de noordzijde, naast de kerk was vroeger de begraafplaats.

Van deze kerk valt vooral de toren het eerste op, hij komt dan ook wat massaal over. De huidige toren, die uit twee delen bestaat is uit de zestiende eeuw. De eerste steen werd geplaatst in 1500. In de toren bevinden zich vijf klokken. Behalve voor het oproepen van de gelovigen werden deze ook gebruikt om de bevolking te waarschuwen bij calamiteiten.
Er zijn twee oude klokken uit 1629 en 1683. De andere drie zijn uit de negentiende eeuw, één uit 1822 en twee uit 1877.
De kleine toren met het uurwerk heeft een klok (uit de veertiende eeuw) boven op de toren. In deze streken is het geen zeldzaamheid, dat er een klok boven op de toren staat.
Aan de zuidkant markeert een lichter vierkant de plaats waar vroeger de zonnewijzer was, die jammer genoeg verwijderd is.

Het vierkante portaal onder de toren kon vroeger aan drie verschillende kanten geopend worden en verschafte, eveneens met een houten deur, toegang tot de kerk. Van de zestiende tot de negentiende eeuw heeft men hieronder verscheidene priesters en notabelen begraven. Hieromtrent zijn nog inscripties te vinden.



Op een ansicht van Daumazan leest men:
        Daumazan bezit een kerkgebouw uit de twaalfde eeuw in Romaanse stijl.
        De bouw van deze kerk kwam tot stand aan het eind van een periode,
        waarin in Frankrijk een onwaarschijnlijk groot aantal kerken en
        kathedralen is gebouwd.
        In de zestiende en zeventiende eeuw werd deze kerk vergroot en
        hoger opgetrokken,
        vooral aan de buitenzijde is dat duidelijk te zien.
        In 1907 is een deel van het gebouw tot Monument Historique verklaard.

Saint Sernin

Saint Sernin (Saturnin) kwam in deze gebieden het Christendom verkondigen. Hij is gemarteld geworden en overleed in 250, nadat hij door een woedende stier op de horens was genomen. Op de plaats waar nu in Toulouse de Saint-Sernin basiliek staat, werd hij begraven.



Sinds 2003 worden in de kerk oude foto’s en postkaarten tentoongesteld.

Château les Cazalères

Vlak voor de brug over de Arize in Daumazan, mondt de Ruisseau de Montbrun uit in de Rivière l’ Arize.

        In het gebied ten zuiden van de Rau. de Montbrun en Riv. l’ Arize ligt
        Château les Cazalères (op 263 m. alt.).

Het château werd destijds gebouwd in opdracht van een gefortuneerd man uit Normandië. Deze relatie is nog te zien aan het dak, het daklei is alleen in Normandië bekend (omstreeks 2007 wordt alle daklei vervangen).
Deze man hield veel van (ren)paarden, hetgeen te zien is aan het grote aantal stallen en een drafbaan, op het aangrenzende terrein, dat niet tot het bezit van het huidige park behoort.
Landgoed en kasteel “les Cazalères” (anno 1890) waren sinds 1983 in het bezit van een Nederlandse familie. Verscheidene jaren was er op het landgoed een camping.
In de negentiger jaren begon men met de bouw van villa’s op dit terrein. Eind 1993, begin 1994 kwam de laatste van de 138 villa’s tot stand.

Dit woon/vakantiepark “Résidence Château Cazalères” heeft voor diverse huiseigenaren een paar woelige jaren gekend.
Door een aantal beleidsfouten van de bouwer en wat administratieve onjuistheden bij koop- en overdrachtprocedures is voor een aantal eigenaren een onzekere situatie ontstaan.
Na veel verwikkelingen, tijdrovende procedures, kon iedereen zich, eind 1996, met recht bezitter van een huis in Frankrijk voelen.
In dezelfde periode is ook het totale park algemeen bezit geworden.

Heden is het een mooi park waar, vooral in het hoogseizoen, veel tevreden huurders hun vakantie doorbrengen.